Vaak krijg ik de vraag hoe het voelt om een vrouw te zijn. Ik blijf verbijsterd, want ik weet niet hoe ik iets anders moet zijn, behalve één zijn. Ze koos mij. Ik stortte gewoon in. Vrouw zijn is als rennen op een loopband, je komt niet "helemaal" ergens. Je pikt elke dag op waar je de vorige dag vertrokken bent. Op deze pagina's vieren we wassende ellende en slechte haardagen, vinken we de vakjes aan en overtreden we de regels, en bieden we onze excuses aan voor het oud worden en voelen we ons schuldig als we promotie maken op het werk. We spreken van ongewenst advies, omdat we er ook een geven. We zuchten, glimlachen en minachten. We observeren, absorberen, beoordelen en vergelijken. Wij zijn eigenaar van onze ruimte. De onderwerpen van het boek zijn vrouwen die ik ken. Het is geen geval van puur toeval maar pure intentie. Er is geen onderzoek naar het boek gedaan, tenzij je nadenkt over geklets over drankjes, interlokale telefoongesprekken of waterkoelers, dus. Staat u mij toe, ik wil een paar (meer) minuten praten over vrouw zijn, net voordat ik afmeld. Ik ben verliefd op mijn bestaan en ik zal mijn positie met niemand, een collega-vriendin of een mannelijke vriend ruilen. Ben ik dankbaar? Oh ja. Ben ik uitgeput? Ja. Ben ik wijzer? Nee. Ik weet niet wat ik moet zeggen tegen vrouwen die naar the toe lopen in de veronderstelling dat ik het beter weet. Ben ik klaar om op te geven? Nee. Om lief te hebben, voor ons. Aan alle vrouwen die ik kende, ken en zal weten.